Kościół Pokoju

Kościół Pokoju w Świdnicy jest jedną z trzech świątyń protestanckich na Śląsku, na wybudowanie których w drugiej połowie XVII w., zgodę wyraził katolicki cesarz Ferdynand III Habsburg. Budowa kościołów w Jaworzu, Głogowie i Świdnicy mająca stanowić gest tolerancji dla przedstawicieli innego niż katolickie wyznania, mogła nastąpić tylko pod warunkiem, że do konstrukcji użyte zostaną wyłącznie materiały nietrwałe (drewno, słoma, piasek, glina) a okres, w którym świątynia powstanie nie będzie dłuższy niż 1 rok. Dodatkowo sam obiekt nie mógł posiadać bryły przypominającej kościół i musiał być zlokalizowany poza murami miasta.

Rzeczywiście, mimo dobudowania w 1708 roku dzwonnicy, Kościół Pokoju w Świdnicy swym kształtem nie przypomina klasycznej świątyni. Z zewnątrz trudno także oszacować jego rozmiar i pojemność. Dopiero po wejściu, z zaskoczeniem przekonałem się, że oprócz parteru wewnątrz znajdują się aż cztery piętra, które są w stanie pomieścić 7500 osób. Zadziwia również ilość zdobień, które w kościołach ewangelickich są zazwyczaj rzadko spotykane. Każdy element jest precyzyjnie wykończony a całość sprawia imponujące wrażenie. Otoczenie kościoła stanowi zabytkowy cmentarz, który przez 100 lat był jedynym miejscem pochówku dla Ewangelików w księstwie świdnickim. W 2001 roku świątynia została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Wnętrze Kościoła Pokoju w Świdnicy. Widok na ołtarz.

Ołtarz z 1752 roku autorstwa Gotfrieda Augusta Hoffmana.

Rzeźba pod amboną.

Jeden z cmentarnych nagrobków.

Widok na Kościół Pokoju w Świdnicy z zewnątrz