Grudzień...

Nowe szaty księżniczki...

Marysia wręcz nienawidzi obcisłych podkoszulków, rajstop czy leginsów. Bezbłędnie wyczuwa przy tym każdą metkę, szew czy najdrobniejszą nawet nitkę zmuszając nas do ich usunięcia. Notorycznie podwija rękawy w bluzach, a czasem nawet zdarza jej się to robić z nogawkami spodni, które podciąga sobie powyżej kolan. To samo rzecz jasna dotyczy obcisłych piżam. Dziś zatem postanowiliśmy wraz z Martą zrobić jej psikusa zakładając niewidzialną piżamę. Wszystko zdawało się iść zgodnie z planem. 

Wychodzimy z wanny, wycieramy ręcznikiem, ręce do góry, lewa, prawa, głowa, a teraz siadamy, nogi do góry, lewa, prawa i już, niewidzialna piżama założona.

- Dobra Marysia, a teraz umyj zęby.

- Tato, ale ja przecież nie mam piżamy...

- Marysia, jak to nie masz jak masz?

- No nie mam, zobacz tata!

- Marysia, masz tylko to jest niewidzialna piżama. Prawda Marta?

- No pewnie. Masz Marysia, tylko jej nie widzisz - Marta ochoczo przyłącza się do spisku.

- Tato! Ja nie mam żadnej piżamy! - irytacja Marysi zaczyna wzrastać.

- Marysia, masz piżamę. Zobacz - zielona koszulka, żółte spodnie. Tylko, że są niewidzialne.

- Tata przestań się wygłupiać! Ja mam goły brzuch i gołe nogi. Tutaj nie ma żadnej piżamy!

- Marysia, wystarczy już! Szoruj myć zęby i koniec gadania - postanawiam być twardy i stanowczy. 

Wówczas Marysia sięga po broń ostateczną.

- Tata, ale zobacz! Ta piżama jest na mnie za ciasna!!!

M.

Mieszkańcy.

Straszne mieszkania. W strasznych mieszkaniach
Strasznie mieszkają straszni mieszczanie.
Pleśnią i kopciem pełznie po ścianach
Zgroza zimowa, ciemne konanie.

Od rana bełkot. Bełkocą, bredzą,
Że deszcz, że drogo, że to, że tamto.
Trochę pochodzą, trochę posiedzą,
I wszystko widmo. I wszystko fantom.

Sprawdzą godzinę, sprawdzą kieszenie,
Krawacik musną, klapy obciągną
I godnym krokiem z mieszkań - na ziemię,
Taką wiadomą, taką okrągłą.

I oto idą, zapięci szczelnie,
Patrzą na prawo, patrzą na lewo.
A patrząc - widzą wszystko oddzielnie
Że dom... że Stasiek... że koń... że drzewo...

Jak ciasto biorą gazety w palce
I żują, żują na papkę pulchną,
Aż papierowym wzdęte zakalcem,
Wypchane głowy grubo im puchną.

I znowu mówią, że Ford... że kino...
Że Bóg... że Rosja... radio, sport, wojna...
Warstwami rośnie brednia potworna,
I w dżungli zdarzeń widmami płyną.

Głowę rozdętą i coraz cięższą
Ku wieczorowi ślepo zwieszają.
Pod łóżka włażą, złodzieja węszą,
Łbem o nocniki chłodne trącając.

I znowu sprawdzą kieszonki, kwitki,
Spodnie na tyłkach zacerowane,
Własność wielebną, święte nabytki,
Swoje, wyłączne, zapracowane.

Potem się modlą: "od nagłej śmierci...
...od wojny... głodu... odpoczywanie"
I zasypiają z mordą na piersi
W strasznych mieszkaniach straszni mieszczanie. 

Julian Tuwim.

Wszystkie odcienie jesieni...