Wcześniejsze wejście na Skrzyczne było jedynie rozgrzewką przed długo oczekiwaną i kilka razy odkładaną w czasie wyprawą w Słowackie Tatry Niżne. Wejście na drugi pod względem wysokości szczyt tego pasma górskiego - Chopok (2024 m.), główny organizator urlopu czyli Najlepsza z Żon zaplanowała na jeden z pierwszych dni naszego rodzinnego pobytu w Demianowskiej Dolinie, co jak pokazał czas było decyzją nie tylko śmiałą ale również jedyną słuszną. Zmęczeni wysokooktanową słowacką śliwowicą, obwieszeni naszymi pociechami (cóż za eufemizm!) ledwie się bowiem ze Szwagrem dowlekliśmy do szlaku. Cała brygada poniżej w pięknych okolicznościach przyrody - od lewej: Maciek, Ewa, Jaś, Ania, Marta, Magda i Marysia.
Przez długi czas podróży utrzymywała się wspaniała pogoda, co pozwalało nam podziwiać nie tylko okolicę ale również wznoszące się w oddali szczyty górskie. Powoli natrafialiśmy na coraz większe bloki granitu, z których 'usypana' jest kopuła szczytowa Chopoka.
W ostatniej fazie podejścia szlak wiedzie wzdłuż południowej strony Chopoka, która opada bardzo stromymi i urokliwymi stokami do Doliny Bystrej.
Pogoda - jak to w górach - pogorszyła się w ciągu kilku minut. Porywisty wiatr nawiał ciemne chmury przysłaniające okoliczne wzniesienia.
Na szczęście jednak szybko zaczęło się rozpogadzać. Widok z Chopoka szczególnie w kierunku najwyższego szczytu Tatr Niżnych czyli Dumbiera (2043 m.) zapiera dech w piersiach (możliwe, że niesienie Marysi w nosidełku, też z tym moim przytkaniem miało jednak coś wspólnego). W oddali Dumbier, na pierwszym planie wspomniane już olbrzymie granitowe bloki.
A poniżej Dumbier w nieco większym zbliżeniu.
Krótki odpoczynek w Kamiennej Chacie gdzie napełniliśmy żołądki Hranolkami (pociechy), Kawą (najlepsza z żon ze szwagierką), Kapustovą Poliewką na boczku wędzonym (ja) oraz Piwem (szwagier). A Marta miała okazję dokonać pierwszego...
...własnoręcznego wpisu do księgi gości, co jak widać napełniło ją zasłużoną dumą!
W drodze powrotnej przelatujący helikopter zdmuchnął Marcie czapkę z głowy a mnie nieomal ze szlaku. Magda postanowiła za to jeszcze bardziej podnieść mi i tak już pracujące na poziomie wydolności Justyny Kowalczyk tętno zbiegając po ową czapkę na skraj urwiska.
Na szczęście wróciliśmy w komplecie. I na dodatek razem z czapką. Poniżej na zdjęciu wciąż jeszcze tuż przed szczytem Chopoka (kopiec z prawej). W oddali natomiast widać Dumbier.
To co nas najbardziej zaskoczyło w słowackich Tatrach to pustki na szlakach. Na Chopoku jako głównej atrakcji regionu było oczywiście trochę turystów nijak się to jednak ma to zatłoczonej polskiej części Tatr. A na trasach mniej popularnych spotykaliśmy ledwie kilka osób podczas całego dnia wędrowania. Z ręką na sercu polecić mogę tę część Tatr wszystkim kochającym górskie wędrówki latem, wszystkim chcącym 'naładować baterie' w nieco bardziej dziewiczym terenie. Przypuszczam, że w okresie Zimowym jest dokładnie na odwrót bowiem cały przemysł turystyczny w Demianowskiej Dolinie nastawiony jest na klienta zimowego - stoki narciarskie, wyciągi, wypożyczalnie sprzętu. Do myślenia daje też ilość parkingów samochodowych wzdłuż poszczególnych ośrodków wypoczynkowych i wyciągów.
Przez długi czas podróży utrzymywała się wspaniała pogoda, co pozwalało nam podziwiać nie tylko okolicę ale również wznoszące się w oddali szczyty górskie. Powoli natrafialiśmy na coraz większe bloki granitu, z których 'usypana' jest kopuła szczytowa Chopoka.
W ostatniej fazie podejścia szlak wiedzie wzdłuż południowej strony Chopoka, która opada bardzo stromymi i urokliwymi stokami do Doliny Bystrej.
Pogoda - jak to w górach - pogorszyła się w ciągu kilku minut. Porywisty wiatr nawiał ciemne chmury przysłaniające okoliczne wzniesienia.
Na szczęście jednak szybko zaczęło się rozpogadzać. Widok z Chopoka szczególnie w kierunku najwyższego szczytu Tatr Niżnych czyli Dumbiera (2043 m.) zapiera dech w piersiach (możliwe, że niesienie Marysi w nosidełku, też z tym moim przytkaniem miało jednak coś wspólnego). W oddali Dumbier, na pierwszym planie wspomniane już olbrzymie granitowe bloki.
A poniżej Dumbier w nieco większym zbliżeniu.
Krótki odpoczynek w Kamiennej Chacie gdzie napełniliśmy żołądki Hranolkami (pociechy), Kawą (najlepsza z żon ze szwagierką), Kapustovą Poliewką na boczku wędzonym (ja) oraz Piwem (szwagier). A Marta miała okazję dokonać pierwszego...
...własnoręcznego wpisu do księgi gości, co jak widać napełniło ją zasłużoną dumą!
W drodze powrotnej przelatujący helikopter zdmuchnął Marcie czapkę z głowy a mnie nieomal ze szlaku. Magda postanowiła za to jeszcze bardziej podnieść mi i tak już pracujące na poziomie wydolności Justyny Kowalczyk tętno zbiegając po ową czapkę na skraj urwiska.
Na szczęście wróciliśmy w komplecie. I na dodatek razem z czapką. Poniżej na zdjęciu wciąż jeszcze tuż przed szczytem Chopoka (kopiec z prawej). W oddali natomiast widać Dumbier.
To co nas najbardziej zaskoczyło w słowackich Tatrach to pustki na szlakach. Na Chopoku jako głównej atrakcji regionu było oczywiście trochę turystów nijak się to jednak ma to zatłoczonej polskiej części Tatr. A na trasach mniej popularnych spotykaliśmy ledwie kilka osób podczas całego dnia wędrowania. Z ręką na sercu polecić mogę tę część Tatr wszystkim kochającym górskie wędrówki latem, wszystkim chcącym 'naładować baterie' w nieco bardziej dziewiczym terenie. Przypuszczam, że w okresie Zimowym jest dokładnie na odwrót bowiem cały przemysł turystyczny w Demianowskiej Dolinie nastawiony jest na klienta zimowego - stoki narciarskie, wyciągi, wypożyczalnie sprzętu. Do myślenia daje też ilość parkingów samochodowych wzdłuż poszczególnych ośrodków wypoczynkowych i wyciągów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz